دو ساعت پیش کنار کارون با کامران قرار داشتم، همون کامران کوچولوی خودمون که توی این پست ازش نوشته بودم.
آخرین باری که دیدمش فک می کنم 8سال پیش بود.امروز صبح که قرار بود ببینمش از بس بهش فک می کردم نتونستم بشینم و خیر سرم دو کلمه درس بخونم. رباعی هم که هی ما رو انگولک می کنه  !
هر وقت موفق شدم که خودمو متقاعد کنم کمی درس بخونم این رباعی های معلّق دست از سرم بر نداشتن !
این هم از دست پخت صبح روز حادثه (که امروز باشه) که برای دوست دوران کودکی ام سرودم:
روزی که برای تو تکان دادم دست
قلبم به سکوت خو نمی کرد و شکست
امروز به چشمان تو زل خواهم زد
انگار هنوز کودکی هامان هست !

* حیف که قرارمون وقتی بود که خورشید توی آسمون اهواز پر نمی زد ! وگرنه خیلی دوس داشتم ببینم هنوز هم وقتی عرق می کنه پشت لبش قطره قطره خیس میشه یا نه !
* از شانس خوب ما هم اتاقی ها رفتن خونه هاشون و اتاق دربست در اختیار خودمه. الان هم با هم اومدیم نشستیم توی کافی نت بغل خوابگاه و داریم این پست رو می زنیم. اتفاقن اون پست قدیمی رو هم که درباره ش نوشتم همین الان خوندش!
* من : دوس دارم این پست رو تو تموم کنی ! یه جمله بگو کامران جان !
کامران : هیچ وقت از دوستان دوران کودکی جدا نشید !